Rest loop, czyli w wolnym tłumaczeniu „pętla odpoczynkowa” to specjalnie zaprojektowane miejsce w naszych lonżach na via ferraty, do którego wpinamy karabinki zakręcane, najlepiej typu K lub HMS (mniej bezpiecznie), a te z kolei możemy wpiąć w stały punkt asekuracyjny via ferraty, np. w kotwę, czy też w stalową linę asekuracyjną.

Rest loop'em jest specjalnie wzmocniona pętelka w postaci małego oczka, która znajduje się przy absorberze. Czasami jest to osobna taśma z oczkiem, która wszyta w absorber staje się niezależnym punktem mocowania (wciąż jednak sprzężonym z absorberem), a czasami rest loop'em jest pętla, do której przymocowane są elastyczne ramiona lonży. Niektórzy producenci opisują rest loop'a nadrukiem na etui absorbera, inni nie podają żadnych informacji, jednocześnie nie zabraniając używania tej pętli jako rest loop'a w instrukcjach obsługi.

Mając takie oczko, czy to w formie osobnej, krótkiej taśmy, czy też zwykłej pętli, do której przymocowane są elastyczne ramiona lonży, wpinamy karabinek zakręcany i tak stworzony układ możemy wykorzystać do celów odpoczynkowych. Taki sposób odpoczywania jest jak najbardziej właściwym i dopuszczalnym rozwiązaniem, ale nie jest on pozbawiony wad.

Dla wielu osób wiszenie na karabinku wpiętym w absorber jest czymś mało intuicyjnym, a wręcz z pozoru niebezpiecznym. W końcu, wisimy na absorberze, a znając zasadę działania absorbera energii możemy być pełni obaw, że go niechcący rozprujemy, a tego przecież nie chcemy. Całe szczęście przypadkowe rozprucie absorbera nie jest zadaniem łatwym. Co prawda, szansa na uszkodzenie absorbera jest realne, ale żeby to się stało, musimy wygenerować odpowiednią siłę.

Normy regulujące konstrukcję absorberów energii zakładają, że absorber nie powinien rozpruć się przy sile mniejszej niż 1,3 kN, a to oznacza, że wisząc statycznie na rest loop'ie możemy bez obaw przyłożyć siłę o wartości nie przekraczającej 130 kg. Człowiek ważący 80 kg i mający na sobie plecak o masie 15 kg przykłada statyczną siłę na poziomie 0,95 kN, czyli mniej niż dopuszcza norma.

Czy wisząc regularnie na rest loop'ie istnieją szanse na osłabienie konstrukcji i w efekcie końcowym może dojść do rozerwania absorbera? Tego wykluczyć nie możemy, w końcu każdy materiał poddawany regularnym naprężeniom ulega osłabieniu, ale jeżeli to się stanie, będzie to dla nas informacja, że lonża przeszła już wiele, ma zapewne swoje lata i może nadeszła najwyższa pora na jej wymianę.

Chociaż odpoczywanie na rest loop'ie wydaje się genialnie prostym i funkcjonalnym rozwiązaniem (gdy tylko oswoimy się z lękiem wiszenia na absorberze), nie jest pozbawione wad. Zakładając, że lonża „nie była latana”, ma kilka lat i jest względnie okazjonalnie użytkowana (nie pracuje intensywnie np. w wypożyczalnia sprzętu) i nie mamy żadnych obaw, żeby wykorzystywać rest loopa do okazjonalnego odpoczywania, pojawić się może inny kluczowy problem.

Ten prosty układ odpoczynkowy jest zwyczajnie krótki. Daje się łatwo wpiąć w linę stalową na wysokości piersi, ale gdy jesteśmy w bardzo trudnym miejscu, stoimy na palcach ledwo trzymając się stalowej liny asekuracyjnej gdzieś nad naszą głową, wtedy wpięcie rest loop'a okazuje się koszmarnie trudne. Nawet, gdy lina asekuracyjna, bądź kotwa via ferraty, do której chcemy się wpiąć, znajduje się na wysokości naszej twarzy, czyli względnie blisko, zapięcie karabinka rest loopa okazuje się nie lada wyzwaniem.

Z tego właśnie względu warto wziąć pod uwagę możliwość zdublowania układów odpoczynkowych i nie jest głupim pomysłem posiadanie lonży odpoczynkowej z pętli wspinaczkowej o długości 80 cm (ze skrótem na środku taśmy – węzeł typu kluczka), która, obok rest loop'a, będzie dodatkowym, ale za to dłuższym układem odpoczynkowym, przygotowanym na takie ewentualności.

Rest loop mimo licznych wad posiada jedną, ale za to kluczową zaletę – jest układem dynamicznym. Oznacza to tyle, że gdy popełnimy błąd i ruszymy do góry bez wypiętego rest loopa, a my zaliczymy lot na via ferracie, układ odpoczynkowy rozerwie absorber energii i uchroni nas przed koszmarnymi konsekwencjami np. lotu na statycznej lonży wspinaczkowej. Rest loop to jedyny układ odpoczynkowy, który jest w pełni bezpieczny pod względem dynamicznych obciążeń.

Gdy nabierzemy już pewności, a wiszenie na rest loop'ie będzie dla nas czymś totalnie naturalnym, odpoczywać możemy również na całym rozciągniętym układzie. Co to oznacza „rozciągnięty układ”? Rozciągniętym układem odpoczynkowym może być nasza lonża na via ferraty (chociaż o tym nie znajdziemy informacji na stronach producentów).

Karabinki lonży wpięte w stalową linę stabilizują naszą pozycję (o ile nie znajdujemy się na sekcji wznoszącej się ukosem w górę), a my sami, trzymając się dłońmi elastycznych ramion zwieszamy się delikatnie na lonży aż do jej pełnego rozciągnięcia. Gdy lonża zostanie statycznie rozciągnięta (bez rozpruwania absorbera energii) możemy w tej pozycji odpocząć i rozejrzeć się po okolicy. Często stosuję to rozwiązanie na kursach, gdy muszę was obserwować, lub gdy chcę wam zrobić ładne zdjęcia, ale potrzebuję oddalić się trochę od ściany.

Lonże via ferrata Salewa Ergo Core, które wykorzystuję na szkoleniach, przy pełnym, statycznym rozciągnięciu mają długość 133 cm. Tyle właśnie mogę wisieć poniżej stalowej liny, bądź kotwy, ale dodatkowo zawsze wsparty jestem nogami o ścianę – powrót na ferratę nie stanowi wtedy dla mnie żadnych trudności. A skoro mi to nie sprawia żadnych problemów, jestem przekonany, że i wam nie będzie to nastręczać dużych trudności.