Ten dzień był długo wyczekiwany. Dzień, w którym słowa praca czyni wolnym nabrały dla nas innego znaczenia. Obozy pracy dobiegły wreszcie końca. Przez ostatnich kilkanaście dni jedynym sportem, jaki uprawialiśmy był transport. Nosiliśmy jedzenie, sprzęt, paliwo, odzież, jedzenie, jedzenie i jeszcze raz jedzenie. A góry wciąż były poza naszym zasięgiem. Dziesiątego sierpnia wszystko się zmieniło. Tragarze stali się myśliwymi, na lodowcu stanął nasz obóz wysunięty (4747 m) z większością wyposażenia, wytyczone zostało bezpieczne przejście przez labirynt szczelin, a pogoda po sześciu dniach lampy definitywnie się załamała. Byliśmy gotowi do wspinaczki.

Jedenastego sierpnia (czwartek) postanowiliśmy ruszyć na rekonesans i aklimatyzację. Za pierwszy cel obraliśmy sobie szczyt Kuti Pokush (5750 m), zwany również przez miejscowych jako Kutio Deri Kush, co w lokalnym języku oznacza Okno na Trójkątną Górę. To był nasz cel aklimatyzacyjny, a zarazem punkt, z którego planowaliśmy dokładnie obadać linię naszej przyszłej wspinaczki na Koti Chok (5970 m). Mimo sporego zachmurzenia i opadu śniegu ruszyliśmy do ataku o godzinie 5 nad ranem. Od plateau oddzielało nas solidne przełamanie lodowca, które tworzyło niezwykłą mozaikę szczelin, zawieszonych seraków i niewielkich mostów śnieżnych. Poruszaliśmy się wolno ważąc każdy krok. Związani liną, przypominaliśmy trochę olbrzymiego krocionoga, który klucząc pośród ślepych zaułków, wije się, zawraca, to znowu przystaje, by zaraz ruszyć we właściwym kierunku.

W końcu dotarliśmy do dużej, zawalonej potrzaskanym lodem szczeliny, nad którą wywieszał się serak. Był on wysoki na kilkanaście metrów. Po lewej stronie ograniczała go skalna turnia z lodowym słupem, a po prawej oberwany blok. Byliśmy w kropce, a chwilę później w martwym punkcie. Wszystko wskazywało, że to koniec wspinaczki – utknęliśmy w połowie drogi. Po krótkiej rozmowie postanowiliśmy obejść lodowy słup i tuż przy skale wspiąć się po lodzie. Wskoczyłem na zaklinowany w szczelinie blok, i wolnym krokiem zacząłem obchodzić lodowy słup. Rozległ się trzask, który mnie zmroził. Martwy punkt. Żadnego bohaterstwa nie da się zaplanować; może się ono jedynie przytrafić.

Niezwykle szybko utraciłem animusz i wróciłem do chłopaków. Chwilę później wybrałem kilkunastometrową śnieżno-lodową kolumnę po prawej stronie. Po pokonaniu kluczowej przewieszki minęło kilka minut, zanim odzyskałem siłę do założenia stanowiska. To było raptem parę ruchów, ale płuca pompowały powietrze jak kowalskie miechy. Wysokość zaczęła robić swoje. Godzinę później ktoś nagle wyłączył zasilanie. Staliśmy na przełączce (5450 m) przyglądając się zachodniej ścianie Kuti Pokush, i wiedzieliśmy, że to koniec. Ambicja cisnęła, ale ciała mówiły dość. W sukurs przyszła nam pogoda. Zaczął intensywnie padać śnieg, a chwilę później rozszalał się istny żywioł. Odwrót zarządziło pogoda!

19 sierpnia, podążając za wskazaniami GPS-a wróciliśmy pod ścianę. Po pokonaniu skomplikowanego lodowca i przekroczeniu szczeliny brzeżnej, wspięliśmy się 160 metrową lodową ścianą, przekopaliśmy przez nawis, i łatwą granią ruszyliśmy na szczyt. Na wierzchołku o wysokości 5750 metrów zameldowaliśmy się przy zerowej widoczności. Mówi się, że nadzieja matką głupich, ale każda matka kocha swoje dzieci, zatem siedzieliśmy na wierzchołku wierząc, że chmury wreszcie się rozstąpią. Po 20 minutach daliśmy za wygraną. W rozmiękłym śniegu, powolnym krokiem ruszyliśmy w dół. Gdy tylko osiągnęliśmy rozkopany nawis, stał się cud. Gęste chmury nagle rozdarły się na strzelistych turniach i leniwie opadły na lodowiec. Przez kolejnych kilkanaście minut rozkoszowaliśmy się widokiem niezwykle pięknego Koti Chok, i co najważniejsze, po raz pierwszy widzieliśmy wschodnią ścianę, która stromym lodem wyprowadzała na wierzchołek. Byliśmy gotowi na deser.