Prokletije (z serbskiego: przeklęte) należą do wielkiego łańcucha Gór Dynarskich. Pod względem wysokości przypominają nasze Tatry, ale są to chyba jedne z ostatnich gór w Europie, które nie zostały całkowicie odkryte (na terytorium Albanii, Czarnogóry i Kosowa).

– Namioty okopane. Prognozy pogody nie są łaskawe. Przed nami zimny kibel w górach – powiedziałem. Tomek, który przez ostatnie dwie godziny prowadził poszukiwania, teraz wolnym krokiem zbliżał się do obozu.
– A wody nie ma – rzekł mrużąc oczy na silnym wietrze.
– Jak to nie ma? – Nie mogłem uwierzyć.
– No nie ma. Pod cienką warstwą lodu jest tylko trawa – wzruszył ramionami.
– No to nie dobrze – Zmarkotniałem. Dolinę Buni e Jezerce odwiedziliśmy kilka lat temu. Wówczas do dyspozycji mieliśmy małe oczko wodne. A teraz wszystko przykryte było trzymetrową warstwą śniegu i lodu. Orka na ugorze. – Pomyliliśmy się. Będziemy musieli jednak topić śnieg. Nie ma sensu dalej grzebać.
– Zabraknie nam gazu.
– Być może, ale i tak nie mamy wyjścia. Planujemy tu być siedem dni, i najważniejsza jest teraz obozowa infrastruktura – powiedziałem. – Prognozy nie są ciekawe. Po tych słowach nastała cisza, nie licząc rzecz jasna szaleńczego wiatru, który z każdą minutą nabierał na sile.
– A propos infrastruktury, jest coś, co muszę Wam pokazać – na jego twarzy pojawił się szelmowski uśmiech. – Podobno przyroda nie lubi próżni, prawda?  

Staliśmy na krawędzi głębokiego wykopu i nie mogliśmy uwierzyć własnym oczom.
– O kurwa… ja pierdziele… no nie mogę… masssaaakraa… – przez kilka dobrych minut przekrzykiwaliśmy się wzajemnie. Nikt z nas nie spodziewał się takiego obrotu sprawy, chociaż każdy dobrze wiedział, że na takich wyprawach, wcześniej, czy później, zaczyna się o tym rozmawiać. W środowisku wspinaczy funkcjonuje wiele eufemizmów maskujących tą nieuniknioną konieczność. „Rest area”, „na małysza”, „wyjście z progu”, „poczekalnia”, „stanowisko strzałowe”, „posiedzenie plenarne”, „dłonie natury”. I tak sobie myślę, że Abraham Maslow chyba musiał być wspinaczem, ponieważ w swojej teorii stwierdził, że najistotniejsza jest hierarchiczna natura potrzeb, a zaspakajanie tych wyższych, wysublimowanych, uwarunkowane jest realizacją tych niższych, bardziej przyziemnych. No właśnie, nie ma większego szczęścia od dobrej kupy przed wspinaniem.

– Wody nie było – powiedział Tomek – ale przynajmniej zadbałem o bezpieczeństwo naszych pośladków. Na jego twarzy widać było, że jest dumny ze swojego dzieła. I miał rację. Tego rodzaju rozwiązanie, choć na pozór kontrowersyjne, skutecznie chroni przed odmrożeniami wrażliwą skórę pośladków. Nie ma przecież nic gorszego od wiatru hulającego po tyłku, prawda? A czy było to ekologiczne? No cóż, człowiek to też natura. Eskimosi robią taki kibel w górach od wieków, w alpach kible wiszą nad przepaściami, przez chatę pod Rysami przewija się kilkaset tysięcy ludzi rocznie, i co? I nic. Żadnej katastrofy ekologicznej, a przyroda i tak zrobi swoje.

– Ktoś przetestuje toaletę w górach? – Padło pytanie i nastała cisza. Jasiu jednak nie dał się długo prosić. Szybkim krokiem zszedł po misternie wyciętych stopniach, podniósł deskę, opuścił spodnie i demonstracyjnie zasiadł na kibelku. Pstryknęły flesze. Kibel w górach pierwsza klasa! 
– Ahha… panowie, jedna ważna rzecz – powiedział Tomek – jest wśród nas dama. Nie sikamy na deskę!
– Teraz możemy godnie oddawać górom to, co nam zbywa – rzekł Paweł, a my na nowo ryknęliśmy śmiechem, który rozniósł się echem chyba po całych Bałkanach. Śmialiśmy się długo, histerycznie, a porywisty wiatr akompaniował nam słowami...

Na Lenina krasną trumnę
Na Stalina lico dumne
I na wszystko co jest w świecie
Tylko nie na deskę przecie.